Flip Flop *april 2014 - ~april 2015

Dit blog gaat volledig over Flippie, ons eendenkind.

Op een dag liep ik op de oprit toen ik in de verte iets zag waggelen over straat. Al gauw zag ik dat het een klein eendje was. Snel Dirk geroepen en na flink wat door stekelbosjes te zijn gekropen hadden we 'm te pakken. Het duurde nog een dag van hard piepen en toen werden wij haar ouders. We hebben geen idee waar ze vandaan kwam. We hebben nog rondgezocht naar het nest of andere kuikens maar er was geen water in de buurt op dat moment. Ook wisten we niet wat voor een soort eend het zou worden.
Al gauw bleek dat het een muskuseend was, toevallig dezelfde soort eend waar we er al 3 van hadden, maar dan een variant die hier ook in het wild voor komt. Het zijn erg gezellige dieren, die net als honden kwispelen als ze opgewonden zijn.

Flippie wende al gauw aan ons en sliep, dronk en at erg goed. Zodra we uit het zicht waren begon ze keihard te piepen, wat maakte dat we er een maand erg druk mee waren.
's Nachts sliep ze in een grote ton, beschermd tegen roofdieren als katten en boa's. 's Morgens om 6.15u was ze wakker en dat liet ze dan weten ook.

Even languit

Kus voor moeder zonder snavel.

Ze groeide gestaag. Eerst werd haar staartgebied langer en toen begon ze langzaam haar donsjes te verliezen.
Omdat ook haar keutels niet meer klein en schattig bleven moest ze verhuizen van de bank naar de grond. Maar altijd nog zo dichtbij mogelijk. (Het huishouden doen was vrij lastig)

Selfie!

Kleine inspectie

Op een dag zat er ineens een andere eend bij de waterbak. Flippie en zij leken elkaar te herkennen. We hebben een klein vermoeden dat het haar moeder was, maar we durfden Flippie niet mee te laten gaan. Het was zo dor en droog in die tijd. Moeder is overigens een half jaar later weer terug gekomen en voorgoed gebleven.

Yoga tijd! Gezellig meedoen.

Te groot al voor de schouder

Duckzilla

Ze werd te groot voor haar nachtverblijf en langzaam hebben we haar geïntroduceerd bij de andere 3 eenden. Ze was lange tijd de underdog, maar omdat ze alles durfde bij ons en overal de weg wist steeg ze langzaam in rang.

De laatste keer op schoot

De twee andere vrouwtjeseenden gingen broeden en zo leerden Flippie en Cor elkaar goed kennen.
Ook begon ze eieren te leggen. Omdat het andere nest zo succesvol was en wij niet nog meer kleintjes wilden aten we deze natuurlijk op.

Flip en Cor waren niet heel goed met de kleintjes dus we hielden de boel zo veel mogelijk gescheiden. We hadden de tweede grote ren nog niet gebouwd en Cor, Flip en haar moeder sliepen toen gewoon buiten. De tuin is omheind en ze zijn te groot voor katten en slangen. Loslopende honden zijn het enige gevaar en daar zijn we altijd alert op.

 

 Na flinke regenval is het altijd feest!

Als er eten is gaat de pas erin.

Vaak kwam ze zomaar even buurten. Waar we niet altijd blij mee waren vanwege de mega slurriedrollen die ze kunnen leggen.

 Cor en Flip in gesprek.

We merkten eerder al dat eieren leggen haar niet goed afging. Er kwamen veel windeieren (zachte schaal) en het leek of de eieren vast zaten. Dan zat ze altijd stil in een hoek en stopte ik haar in een badje met warm water om de boel wat op gang te helpen.

Afgelopen maand werd ze steeds teruggetrokkener, maar leefde af en toe ook nog op. Ik heb veel baby-gekkootjes gevangen voor haar, daar was ze altijd al gek op. Maar ze verzwakte steeds meer en ook het speciale voer mocht niet meer baten.

Deze week is ze weggevlogen. Dag meissie.