Ayo Aruba

We zijn na New York nog een kleine week terug op Aruba. Een week van heel veel geregel. Maar we krijgen het voor elkaar 9 instanties op 1 dag te bezoeken en alles verloopt soepel. Tussendoor verpatsen we onze laatste meubels. De nieuwe huurders nemen last minute het besluit onze eendjes en kippen niet over te nemen. Dit betekent dat we snel een ander onderkomen voor ze moeten vinden. De altijd loslopende kippen krijg ik gelukkig in de ren gevangen en ze verhuizen naar een prachtige plek bij een bejaardentehuis. De eenden krijgen ook een ander huis. We moeten ze stuk voor stuk vangen en opnieuw kortwieken. Veel paniek en nadat ze allemaal rustig in een zak zitten en wegrijden val ik in 100 stukkies uit elkaar. Het huis is leeg en zonder de dieren is de ziel er ook uit.

Dan volgt weer nog meer een laatste van alles.
De laatste keer Andicuri.

Voor Dirk zijn laatste keer yoga op z'n stek in de heuvels.



Het waren twee intense jaren. Veel gezien, veel gedaan.
We hebben ons allebei enorm ontwikkeld in de yoga en vooral met onze plannen omtrent het houden van dieren en alles wat daarbij komt kijken hebben we grote stappen gemaakt.

Het was niet alleen maar rozengeur en zonneschijn. We hebben onszelf en onze medemensch ook weer beter leren kennen.
Een paar jaar op een totaal andere plek wonen en weer terugkeren is heftig. Je wint heel veel ervaringen maar een stukje van jezelf blijft ook daar achter.

We hadden we het voor geen goud willen missen.

Inmiddels zijn we alweer een maand thuis. Alsof er niets veranderd is! Er zijn alweer enorm veel nieuwe ideeën met onze Duitse droomplek en daar gaat ons blog dan ook gewoon weer verder. 

Tot ziens op http://hohbuoki.blogspot.nl/

Juli 2015 New York

Onze vakantie was al lang voordat we wisten dat we terug zouden gaan naar Nederland gepland. Er komt een een hele lieve Engelse mevrouw (via trustedhousesitters weer) op ons huis, de tuin en de eendjes passen. En wij vliegen voor een maand naar New York!
Ons appartement/kamer ligt in Brooklyn, redelijk in de buurt van een metro en van daaruit bezoeken we de stad. Het is hartje zomer, prachtig weer, Arubaans warms zelfs af en toe.
Eerst het Museum of Natural History, zo groooooot. Natuurlijk Central Park, de Brooklyn Bridge. Het gratis tochtje met de Staten Island ferry. Vooral in de buurt van Times Square is het een toeristen gekkenhuis.

Omdat we veel tijd hebben beginnen we de dag vaak met yoga in Prospectpark waar we in de buurt wonen. Over ons heen komt elke 2 minuten een vliegtuig overgevlogen, maar het park is een oase van rust.

We bezoeken het Metropolitan museum of Art, zoveel prachtige kunst en je komt er afgepeigerd weer uit. Het Guggenheim viel qua kunst heel erg tegen. Wollige prietpraat naast hedendaagse knutselkunst en busladingen toeristen die alleen maar selfies met het gebouw willen maken.

De zweterige uurtjes in de ondergrondse

Door mijn interesse in Yin-Yoga was ik gestuit op een korte Yin opleiding in New York precies wanneer wij er waren. Geweldig om weer even student te zijn en een mooie opmaat naar meer yoga-studies.

Na de opleiding krijg ik helaas een flinke griep die mij 5 dagen aan bed kluistert. Dirk verkent de stad alleen en krijgt het New Yorkse mooi in beeld in het volgende filmpje. De babbelende vrouw in de achtergrond laat goed het "like" virus horen. "I was like yeah whatever, like I don't know, like..." enz. Bizar. Samen met het het feit dat je niet hip bent zonder VEEL haar onder je kin waren dat toch wel hele specifieke New Yorkse kenmerken. Ik had meer dikke mensen verwacht ook, maar New Yorkers lopen zich helemaal te pletter door hun stad bij gebrek aan auto's en op iedere hoek is wel een biologische winkel te vinden.

Dirk bezoekt ook nog enkele huiskamerconcerten van experimentele (piano)muziek. Een groep liefhebbers met een muziekvoorkeur die echt alleen in enorme steden tot bloei komt en hun concerten aankondigen met "too small to fail".

Absoluut indrukwekkend zijn de memorials van de twin towers (niet op de foto, moet je gewoon zelf gaan zien). Als je het hebt over een echte monumentale ervaring, dit is er een (zeker als je zo slecht voorbereid en blanco rondbanjerd als wij haha).

Omdat deze stad verkennen hard werken is, pakken we elk parkje mee dat we tegenkomen en komen we vaak terug bij het Ijslaboratorium waar o.a. lavendel en salmiak ijs verkocht wordt (wow).

Central Park Lake

Wat een schitterende stad. We hebben ons geen seconde onveilig gevoeld, ook niet midden in de nacht nadat we thuiskwamen van een concert van Todd Terje waarin onderstaand nummer ook gespeeld werd.
Bij dit nummer zit ik iedere keer weer in onze Ford Ranger, zoevend over het warme asfalt, zonnebril op, warme wind door de haren (in mijn geval), richting het strand, zo vrij als zwerm spreeuwen.
https://www.youtube.com/watch?v=ebjXsc0UjdQ

Juni 2015

Dankzij het bezoek crossen we nog een keer dwars door Arikok en langs de noordkust. Bezoeken we de grotten, de golven. De laatste zonsopgang op de Hooiberg. We gaan naar de vlindertuin en alle vogelspots af waar we onder andere eindelijk goed de rode kolibri (Blenchi Dornasol) kunnen fotograferen. Als je het beestje van de verkeerde kant bekijkt is hij gewoon donkerbruin met een roestrode staart. Maar wanneer het kopje in de zon komt, komen de weerschijnveertjes tot leven. Kleine vliegende diamantjes zijn het. Zelden zoiets moois gezien.

Ook de groene laat zich van zijn schitterendste kant zien, maar wordt toch weggejaagd door zijn iets grotere rode concurrent.

We bewandelen nog 2 rooien en picknicken achterin de auto en aanschouwen de saaiste zonsondergang everrrr.

Tussen het geregel door (ook remigreren is een flinke klus) zoeken we nog zoveel mogelijk de golven op.

De laatste boa velletjes hebben lang genoeg in de aluin gestaan en zijn klaar om geplakt te worden. Het resultaat is prachtig!

Op het nippertje is er de mogelijkheid om af te rijden voor mijn motor- en vrachtwagen-examen. Je moet eerst mondeling theorie doen in 3 onderdelen: verkeersborden, tafel (een maquette met verkeerssituaties) en theorievragen over de motor en vrachtwagen. Hierin mag je zo goed als geen fouten maken, dus het was nog spannend. Dit lukte allemaal en daarna is het gelijk afrijden in de straat naast het politiebureau. Met de motor maakte ik nog kleine foutjes, maar de vrachtwagen ging waanzinnig lekker. Daarna nog even wachten en toen was ik geslaagd!

Ik zal overigens niet echt direct op een motor springen in Nederland zonder wat bij te lessen. 

Wat we natuurlijk enorm zullen missen zijn de fijne ochtenden en avonden, wanneer de temperatuur nog niet op hol slaat.

Mei 2015

Blije eendjes! Niets is mooier dan dat.

Kuifje de kip is ook blij maar dat laat ze nooit merken.

De ananasplant kreeg inderdaad na een jaar opeens een ananasje!

 Water staat vaak centraal in onze wandelingen. In Nederland en Europa liepen we regelmatig delen van het oeverloperpad. Op Aruba zijn er alleen dammen (die allemaal langzaam verdrogen door de enorme droogte op het moment) en rooien. Dit zijn rivierbeddingen die ontstaan door regenwater. En we hebben al flink wat rooien afgewandeld. Er zijn zoveel verschillende grondlagen te zien. De aarde heeft hard geleefd hier.

Na een verkeerde afslag in het park komen we terecht bij twee oude stijl Arubaanse leemhutten bovenop een heuvel. Een prachtige plek met uitzicht op zee. Jammer dat de huisjes verkrot zijn.

Deze maand mochten we ook genieten van stormachtig weer. Vooral aan de noordkust waren de golven spectaculair.
Thuis heb ik wel het vele saharazand dat meekwam met de wind veelvuldig vervloekt.

Aangespoeld

Onverwacht werd ik gevraagd om de koning en koningin te fotograferen tijdens een werkbezoek aan een school op Aruba. Twee uur lang mocht ik om ze heen hangen. Vriendelijke mensen die zich erg goed staande houden in de voortdurende wervelwind om hen heen.

Links mijn dubbelportret met Maxima.

Ons favoriete strand

Door omstandigheden die te saai zijn om helemaal uit te leggen hebben we eind mei besloten een jaar eerder terug te gaan naar Nederland. Dit betekent dat we nog even alles uit onze laatste weken hier zullen halen wat erin zit. Gelukkig krijgen we veel bezoek en gaan we alle hoeken en gaten van het eiland nog een keer goed bekijken.

April 2015

De kinderen van moeder kip1 zitten inmiddels op stok, nog wel onder de vleugels.

Haar oudste dochter waren we al een tijdje kwijt. Zij was zo gek op kukel3, als hij even niet in de buurt was gilde ze keihard en dan kwam hij haar zoeken. Nadat kukel3 verslonden was door honden ging ze vaak de hort op om andere hanen te ontmoeten. Afgelopen week kwam ze op een dag de hoek om met 7 kuikens! Waaronder dit witte dotje. De kippen zijn zo verstandig hun eieren te verstoppen voor mij en zo zitten we nu met 15 kippen...

Gelukkig was de ren alweer vrij en na wat gemanouvreer zitten ze nu "veilig" in de ren. In ieder geval voor katten. Boa nr 4 was er natuurlijk ook, maar deze hebben we tijdig ontdekt.

De bijzondere roep van minkukel.

Het nadeel van kippengaas is dat de gemiddelde leguaan niet snapt dat hij eroverheen kan. Dus gaan ze er af en toe doorheen, maar dan tot de helft. Meestal zijn we op tijd met het losknippen uit hun benarde situatie en dan gaan we graag even op de foto met het slachtoffer.

De zilverreiger met de langste nek ter wereld zat ook weer bij de dam.

Om te vieren dat we op een tropisch eiland zitten, moet je af en toe iets toeristisch doen. Dit keer was het een snorkeltocht vanaf een zeilboot. Eerst zijn we naar deze plek gezeild, vanaf hier naar de steiger, daar wat gesnorkeld. Daarna daarachter op volle zee met een bootje ernaast. Je laat je gewoon meedrijven terwijl je het prachtige onderwaterspektakel bewondert. Moeilijk inschatten, maar het was zo'n zes meter diep, prachtig helder met enorme koralen in allerlei vormen. Het water is daar overigens wel een stuk kouder. Gelukkig kregen we erwtensoep na.

Vanwege allerlei redenen, maar vooral om iedereen weer eens te zien ging ik 10 dagen naar Nederland.

Het was megadruk maar super leuk. 

Tussendoor natuurlijk veel skypen met het thuisfront.

Als afsluiter van deze maand, weer een prachtige zonsopkomst aan de Noordkust.

Flip Flop *april 2014 - ~april 2015

Dit blog gaat volledig over Flippie, ons eendenkind.

Op een dag liep ik op de oprit toen ik in de verte iets zag waggelen over straat. Al gauw zag ik dat het een klein eendje was. Snel Dirk geroepen en na flink wat door stekelbosjes te zijn gekropen hadden we 'm te pakken. Het duurde nog een dag van hard piepen en toen werden wij haar ouders. We hebben geen idee waar ze vandaan kwam. We hebben nog rondgezocht naar het nest of andere kuikens maar er was geen water in de buurt op dat moment. Ook wisten we niet wat voor een soort eend het zou worden.
Al gauw bleek dat het een muskuseend was, toevallig dezelfde soort eend waar we er al 3 van hadden, maar dan een variant die hier ook in het wild voor komt. Het zijn erg gezellige dieren, die net als honden kwispelen als ze opgewonden zijn.

Flippie wende al gauw aan ons en sliep, dronk en at erg goed. Zodra we uit het zicht waren begon ze keihard te piepen, wat maakte dat we er een maand erg druk mee waren.
's Nachts sliep ze in een grote ton, beschermd tegen roofdieren als katten en boa's. 's Morgens om 6.15u was ze wakker en dat liet ze dan weten ook.

Even languit

Kus voor moeder zonder snavel.

Ze groeide gestaag. Eerst werd haar staartgebied langer en toen begon ze langzaam haar donsjes te verliezen.
Omdat ook haar keutels niet meer klein en schattig bleven moest ze verhuizen van de bank naar de grond. Maar altijd nog zo dichtbij mogelijk. (Het huishouden doen was vrij lastig)

Selfie!

Kleine inspectie

Op een dag zat er ineens een andere eend bij de waterbak. Flippie en zij leken elkaar te herkennen. We hebben een klein vermoeden dat het haar moeder was, maar we durfden Flippie niet mee te laten gaan. Het was zo dor en droog in die tijd. Moeder is overigens een half jaar later weer terug gekomen en voorgoed gebleven.

Yoga tijd! Gezellig meedoen.

Te groot al voor de schouder

Duckzilla

Ze werd te groot voor haar nachtverblijf en langzaam hebben we haar geïntroduceerd bij de andere 3 eenden. Ze was lange tijd de underdog, maar omdat ze alles durfde bij ons en overal de weg wist steeg ze langzaam in rang.

De laatste keer op schoot

De twee andere vrouwtjeseenden gingen broeden en zo leerden Flippie en Cor elkaar goed kennen.
Ook begon ze eieren te leggen. Omdat het andere nest zo succesvol was en wij niet nog meer kleintjes wilden aten we deze natuurlijk op.

Flip en Cor waren niet heel goed met de kleintjes dus we hielden de boel zo veel mogelijk gescheiden. We hadden de tweede grote ren nog niet gebouwd en Cor, Flip en haar moeder sliepen toen gewoon buiten. De tuin is omheind en ze zijn te groot voor katten en slangen. Loslopende honden zijn het enige gevaar en daar zijn we altijd alert op.

 

 Na flinke regenval is het altijd feest!

Als er eten is gaat de pas erin.

Vaak kwam ze zomaar even buurten. Waar we niet altijd blij mee waren vanwege de mega slurriedrollen die ze kunnen leggen.

 Cor en Flip in gesprek.

We merkten eerder al dat eieren leggen haar niet goed afging. Er kwamen veel windeieren (zachte schaal) en het leek of de eieren vast zaten. Dan zat ze altijd stil in een hoek en stopte ik haar in een badje met warm water om de boel wat op gang te helpen.

Afgelopen maand werd ze steeds teruggetrokkener, maar leefde af en toe ook nog op. Ik heb veel baby-gekkootjes gevangen voor haar, daar was ze altijd al gek op. Maar ze verzwakte steeds meer en ook het speciale voer mocht niet meer baten.

Deze week is ze weggevlogen. Dag meissie.