We begonnen de hoop op een succesvol broedsel al te verliezen tot op een ochtend het ene na het andere kuikentje tevoorschijn kwam. Moeder zat heel beschermend bovenop ze, maar af en toe konden we de nieuwkomers bekijken.Niet alleen wij hadden zitten wachten op de kleintjes, ook een boa constrictor van 1.25m. Hij lag op nog geen meter van ze verwijderd. Na een ferme tik met een botte machete was ook dit gevaar geweken. En deze boa was dan ook groot genoeg om op te eten. Er zit weinig smaak aan, maar toch leuk om geproefd te hebben.
Dat bracht het aantal eenden op 19. Helaas overleed de witte eend uit de vorige blog. Ze poetste zichzelf niet meer en er zat geen vlees meer aan haar botten. Na een wat ruw liefdesspel van Cor (zijn nieuwe naam) met haar in de modder is ze de ochtend erna in m'n handen gestorven.
Een prachtige wandeling langs de kust, de zee was mooi ruw en de golven sloegen flink over de rotsen. Op de terugweg het land ingedoken en op goed geluk door een rivierbedding gelopen met fantastische rotsformaties. Echt keihard verdwalen is vrijwel onmogelijk op dit kleine eiland, maar de zon en de stekels kunnen je het erg moeilijk maken.
Dirks wolkenfetisjisme werd weer enorm bevredigd met deze olievlek in de lucht.
http://en.wikipedia.org/wiki/Cloud_iridescence
